Palibhasa, Bobo.

Bobo ako, pero  hindi naman ako tamad mag-aral, dinadatnan din naman ako ng kasipagan na mas madalas pa sa bwanang-dalaw ng isang dalaga. Wala namang nagsasabing bobo ako nang harap-harapan dahil biniyayaan naman ako ng tadhana ng mga mabubuting kaibigan. 'Yun nga lang, 'yung mga hindi ko kaibigan, letse! Sila ang nagpaparamdam sa'kin na isa akong taong hindi biniyayaan ng utak kahit isang gramo lang.

Nakatatlong taon ako sa Grade 6. Taragis 'yan, grabeng kabobohan. 'Yung ate ko 'nun naka-graduate na sa college at binuhay lang yata 'yung magaling na 'yun para ipamukha sa'kin na hindi nag-eexist ang nervous system sa katawan ko. Araw-araw ba naman sinasabi na wala daw akong utak, kundi ka ba naman mabad-trip 'pag ganun. 'Yung nanay ko naman walang magawa, si ate kasi bumibili ng gamot niya sa high blood eh. Kaya anlakas ng loob ng hayop na 'yun na yurakan 'yung pagkatao ko. Kala mo kung sinong magaling. 

Pagkagraduate ko ng elementary, pucha!  Nagpakain ba naman sa mga kapitbahay namin! Sa wakas daw graduate na 'yung kapatid niyang bobo pagkatapos ng ilang libong taon. Nababanas pa rin ako 'pag naaalala ko 'yun. Sa sobrang asar ko 'nung mga araw na 'yun, hindi ako umuwi sa'min ng isang gabi. Isang gabi lang, nahiya na kasi ako sa pamilya ng besprend ko kung saan ako nagpalipas ng gabi. Pag-uwi ko sa bahay, pinagtawanan ako ng ate ko. Kabobohan ko daw, kung maglalayas daw ako sana tinagalan ko man lang ng ilang araw. Bwiset talaga. At nga pala, ampon kasi ako kaya ganun sa'kin si ate. Katulong nila nanay ko ‘nun tapos namatay nanay ko dahil hinoldap tapos sinaksak 'nung baby pa ko. Tatay ko naman ewan kung sa’n ba ‘yun, ni hindi man lang ako hinanap. Baliw.

'Nung hayskul naman, nasa last section ako, pugad daw ng mga bobong katulad ko. 'Pag nasa last section ka talaga pakiramdam mo para ka lang ligaw na asong ulul na pinipilit turuan ng amo. Nandun 'yung classroom namin malapit sa CR. Putragis talaga, umaalingasaw 'yung baho 'pag nagtuturo 'yung teacher namin sa English pagkatapos ng recess, kaya ang ending, nagpapareport na lang si Ma'am sa mga kaklase kong hindi naman nagrereport kundi nakikipag-gaguhan lang sa mga kaklase naming mga gago din. Iiwan kami ng teacher tapos babalik pag nag-bell na. 'Yung mga nasa section 1, palibhasa mga Diyos kasi kaya alaga ng school. Wala naman kaming magagawa, mga bobo kami eh. Ano nga naman bang mapapala sa'min ng school. Nagsipag-graduate na lang kami na hindi masyadong nalagyan ng palaman ang mga utak. Inisip ko na lang, atlis, nakagraduate ako.

Umabot ako sa kolehiyo nang wala masyadong laman ang utak. Pinilit ko, may pangarap ako eh. Gusto ko makapag-suot ng kurbata tsaka 'yung damit na pinapatong sa long sleeves pag JS Prom, amerikana tawag namin 'dun ng mga kaklase ko 'nung Hayskul. Gusto ko suot-suot ko 'yun araw-araw kahit tirik na tirik ang sikat ng araw tapos naka-kotse ako na kulay black, ay saya! Business pinasukan kong course, sabi kasi ng tita ko 'yun daw 'yung kurso na dapat kong kunin kung gusto ko magsuot ng kurbata at amerikana araw-araw kaya 'yun ang pinasok ko. Namasukan akong kargador ng bigas sa bigasan ng tita ko kasi medyo may kaya din 'yun at wala namang anak, nabaitan naman sa'kin kaya pinag-aral ako. Ayoko na kasi sa bahay eh, nabwibwiset ako sa ate kong leche. Hay nako. So ayun, going back, hindi naman masama. Pinilit kong pigain 'yung utak ko sa unang taon ko. Sabi ko sa sarili ko, hindi ako lalabas sa classroom namin nang hindi man lang nababawasan ng 1% ang kabobohan ko. Nakaraos naman din kahit pa’no. 'Yung mga talagang hindi ko maintindihan na lessons kahit anung pag-tumbling sa ere pa 'yung gawin ko, pinapaturo ko na lang sa kaklase kong mas maraming laman ang utak sa'kin. Salamat naman din talaga sa kanya at pumasang-awa ako. Puro 3.0 ang grades ko, at na-1.0 ko 'yung PE, favorite ko kasi 'yung basketball eh.

Kaso, buwakanangina, hindi ko kinaya. Hiyang hiya ako sa tita ko. Sa pangalawang taon ko sa college, nagsibagsakan na ako. Inang math kasi yan eh, dumali sa’kin nang tuluyan tsaka ‘yung English. Wala na. Hininto ko na lang. Nakatatlong-singko ako, psychology ata ‘yung isa ko pang binagsak. Pero gusto ko talaga makatapos man lang ako kahit ano. Kaya pinatos ko na lang ‘yung kursong bokasyonal, ‘yung pag-eelectrician sa TESDA. Mahilig din naman kasi ako magbuting-ting ng mga gamit sa bahay. Pinangarap ko nga maging electrical engineer noon kaso binawi ko din agad kasi nga papatayin ako ng Math. Sa kabutihang palad, natapos ko naman nang maayos ang 396 hours na kursong ‘yun. Nagkaroon ako ng diploma at tinulungan ako ng naging propesor namin para makapasok ako sa pinagtatrabahuhan ko ngayon.

Eto ako ngayon. Nagkaroon ako ng asawa na public school teacher at nagkaroon kami ng dalawang anak. Sapat lang ang kinikita naming mag-asawa para makakain ng tatlong beses sa isang araw at mapag-aral ‘yung mga maliliit naming anak. Hindi natupad ‘yung pangarap ko na maging businessman na nakakurbata at naka-amerikana. Sobrang bobo kasi ako – sobrang bobo para agad na sumuko. Nagpalamon ako sa tatlong singko na nakuha ko ‘nung second year college pa lang ako. Masyado kong dinibdib ‘yung pagturing sa sarili ko na isang bobo gayong hindi naman ako nagpursige sa pangarap ko at sumuko na lang basta-basta. Pakiramdam ko ‘nun nawalan ako ng silbi sa mundo, dinaig ko pa ‘yung mga kuto ng ate ko sa buhok niya. May pag-asa pa sana ako tumalino nang kaunti kung nagpursige ako, kaso wala, hanggang sa kahuli-hulihan, naging bobo ako.

‘Yung ate ko sa Amerika na nakatira, sinama na niya si nanay. Hindi naman nila talaga ko kadugo kaya wala na rin silang pakealam sa’kin. Inisip siguro nila wala rin naman akong pakinabang. Lumipas ang mahabang panahon at unti-unti na ring nawala ‘yung pakialam ko sa kanila. Pero hindi nangangahulugan na hindi ako tumatanaw ng utang na loob sa kanila. Bobo ako – pero marunong naman ako maging tao.

“I stood up as best I could to their disgusting stupidity and brutality, but I did not, of course, manage to beat them at their own game. It was a fight to the bitter end, one in which I was not defending ideals or beliefs but simply my own self.

-George Grosz

----

Photo credits: www.mshape.wordpress.com

Posted in: Blog ni Eych,Buhay,Kwentong Skul